Ken je dat? Dat je iets wil doen of ondernemen, dat je voor een hele tijd hebt willen doen, maar je wacht af. Je wacht het moment af, dat je tot ‘rust’ bent gekomen. Het moment dat het niet zo turbulent is. Het moment dat er geen ‘chaos’ is. Het moment dat je even tot adem kunt komen. Het moment van ‘stabiliteit’.
Velen denken dat er een punt bestaat in de toekomst waar voldaan wordt aan bovenstaande criteria en van daar uit dingen ondernomen kunnen worden. Niet wetende dat de toekomst ook weer nieuwe chaos met zich zal meebrengen…Ook al zou er een moment van ‘stabiliteit’ zijn; dit moment is slechts van korte duur en zal weer verstoord worden door een gebeurtenis die meestal niet rekening houdt met je toekomst plannen. Deze gebeurtenis zal, afhankelijk van de noodzaak, jouw neus op de feiten drukken en er voor zorgen dat je je noodgedwongen hiermee zult moeten bezighouden.
Je leven zal grotendeels een keten van gebeurtenissen zijn die je zijn overkomen of wat hebt laten gebeuren. Dat is dan ook echt je leven. Bij het woord ‘leven’ hebben velen de illusie dat dit ergens in de toekomst gaat plaatsvinden. Dit is meestal een vaag beeld van een mooi huis aan het strand uitkijkend op de neergaande zon; veelal het plaatje dat mensen posten op social media als ze weer eens van een vakantie zijn teruggekomen.
Het woord ‘vakantie’ is ook zoiets. Vakantie is voor velen een twee weekse moment in het jaar van 52 weken om even, voor twee weken, de ‘hemel’ te bezoeken. Wetende dat ze daarna moeten terugkeren naar de hel voor de overige 50 weken. In de hel kijken ze uit naar de vakantie en op vakantie voelen ze elke dag de tijd tikken voor de terugkeer naar de hel. Als je nooit in de hemel (vakantie) bent geweest komt de klap eigenlijk minder hard aan, maar als je hebt geproefd van de spreekwoordelijke tuin van Eden dan wordt het bezoekje (oftewel terugkeer naar je alledaagse leven) naar de hel…tja een echte hel!
Ondertussen gaan de dagen, de weken, de maanden en de jaren voorbij…En doe je nog steeds niet wat je eigenlijk echt wilde doen, omdat je denkt/de illusie hebt dat er ergens in de ‘toekomst’ een stabiel platform onder je voeten zal komen waar vanuit je eindelijk datgene kan doen wat je wilt doen. We stellen het moment van actie nog verder uit door dat perfecte moment te romantiseren; we creëren, onbewust, voorwaarden die eigenlijk bijna onmogelijk zijn om te behalen, omdat we bang zijn voor het werkelijke beeld. We zijn bang voor hoe wij echt zijn. We zijn bang dat dingen niet helemaal zullen uitpakken als in onze fantasieën. We zijn bang dat onze illusies als een kaartenhuis in storten.
De stabiliteit zal namelijk nooit komen. De sterren en planeten zullen nooit in lijn staan zodat je eindelijk kunt doen wat je nou echt wilde doen. Je zult altijd actie moeten nemen in tijden van chaos. Je zal momentum moeten creëren ipv afwachten. Gooi jezelf in het diepe, neem risico’s, denk niet aan een plan ‘B’, en ga er volledig voor. Je zult heel klein en realistisch moeten beginnen en vrede hebben met wie je echt bent en wat je echt kan; hier zit bij velen ook een enorme discrepantie… Leg je ego/trots opzij en volg ook het daadwerkelijke advies op van de mensen die jij respecteert. En zie in dat je eigenlijk al tien jaar geleden had kunnen beginnen!
Het goede nieuws is dat je ook NU kunt beginnen en over tien jaar met trots terug kunt kijken op dit moment in plaats van met spijt!